نه در غربت دلی شاد و نه رویی در وطن داریم

الهی بخت برگردد از این حالی که ما داریم

اینجانبان، پنجاه و چهار و نیم عضوِ دل‌نازک، از پنجاه و هفت عضوِ سازمان همکاری اسلامی، حالا که نه ماه از جنگ در نوار غزه گذشته است و ۴۰ هزار نفر آنجا کشته شدند، (البته نگویید که هنوز ۴۰ هزار نفر نشده، ما دیدیم بالاخره امروز و فردا ۴۰ هزار تا می‌شود، گفتیم رُندش کنیم.) با خبر شدیم که حالا رهبر مقاومت فلسطین را هم متاسفانه این وسط زدند و ترور کردند، که به نظرمان عملی خارج از نزاکت آمد. از آنجا که نمی‌دانیم چرا یک حسی به ما می‌گفت باید ما یک حرکتی بزنیم، پس از اینکه کمی به هم نگاه کردیم، بر آن شدیم تا پیش از جلسه‌ رسمیِ سازمان، در راهروی محلِ اجلاس، نرسیده به سرویس‌های بهداشتی، دقایقی برای «چه‌کنم» دور هم جمع شویم و اکنون همگی، پس از فین کردن در دستمال کاغذی و کشیدن آاااه و گفتن «عجب دوره زمونه‌ای شده» و چندین دقیقه خیره شدن به قرنیزهای راهرو، عزم‌مان را جزم کردیم و بالاخره تصمیم گرفتیم یک کاری‌اش بکنیم.

و گرچه هنوز جای «نگران هستیمِ» قبلی‌مان درد می‌کند و بعد از آن هنوز نتوانسته‌ایم درست و حسابی سر پا شویم؛ اما تصمیم گرفتیم بیخیالِ این دردهایمان شویم.

لذا همگی با قلب‌هایی که یک جوری‌اش شده و با دیافراگم‌های منقبض و کلیه‌های… بیخیال، با همه‌ این‌ها مشت‌هایمان را گره می‌زنیم و نفس می‌گیریم و اگر آمادگی‌اش را دارید، اعلام می‌داریم که:

«اسرائیل کار بدی کرد.»