بهشت تبهکاران فیلمی از مسعود جعفری جوزانی است، نویسنده و کارگردانی که همیشه سطح خود را در حد تیم ملی نگه­داشته و سعی کرده آثار ماندگاری را در سینما و تلویزیون خلق کند. در این فیلم نیز مثل اکثر آثارش به سراغ یک داستان جذاب و مرموز از دل تاریخ معاصر رفته ­است. فیلم مربوط به سال ۱۳۲۹ است که حسن جعفری کارمند شرکت نفت انگلیس (چون هنوز نفت ملی نشده بود)، ناخواسته متهم به قتل احمد دهقان صاحب امتیاز روزنامه «تهران مصور» و مدیر تئاتر «نصر» می­‌شود.

این فیلم که قرار بود سال گذشته در بخش مسابقه­ جشنواره فجر حضور داشته باشد و از آنجایی که نمی‌دانست لباس چی بپوشد، نرسیده بود، در حرکتی رونالدینیویی امسال ناقص و به نحوی عریان رسید و حسابی حاشیه ایجاد کرد که فضای جشنواره را گرم کند، بلکه وسط این برف سردش نشود. دیدن فیلم در سینما با پرده سبز و بدون اصلاح نور و رنگ و موسیقی از آن دست تجربه‌­هایی است که به­ راحتی نمی‌­توان طعم آن را چشید و باید خیلی خوش‌­شانس باشید. البته از مزایای دیدن فیلم بدون تدوین و با پرده سبز این است که بازی بازیگران به­ خوبی به چشم می­‌آید و با سختی­‌های کار بازیگری بهتر آشنا می‌­شوید؛ اما ممکن است همه این‌طور فکر نکنند و به اوج صحنه­‌های احساسی داستان بخندند.

قطعا هر زمانی که عوامل فیلم افتخار دهند و آن را کامل کنند، اثری قابل تأمل و جذاب برای مخاطبان در پرده­ سینما خواهد بود. شخصیت اصلی داستان را «امیرحسین آرمان» بازی می­‌کند و تا حد زیادی بیننده را با خود و مخمصه‌­ای که در آن گرفتار می­‌شود، همراه می­‌کند. اکثر بازیگران در این فیلم از پس نقش خود برآمده‌­اند، حتی «رضا یزدانی» نیز یک بازی کم‌نقص از خود به نمایش گذاشته­ است. تنها بازیگری که در این فیلم نمی­‌گنجد، دختر آقای کارگردان یعنی «سحر جعفری جوزانی» است که یک انتخاب بهتر به­ جای او می­‌توانست کیفیت فیلم را بالاتر ببرد.

در مجموع از اینکه چرا یک فیلم ناقص باید در جشنواره به نمایش گذاشته شود و در بخش رقابت باشد را نفهمیدیم، البته این موضوع بیشترین ضربه را به خود فیلم زده­ است. شاید حکمتی دارد!

منتشر شده در مجله طنز ایران