سال ۱۹۹۹ یک دفعه سازمان ملل متحد تصمیم گرفت ترور خواهران میرابال که ۳۹ سال قبل از آن رخ داده بود را بهانه کند و ۲۵ نوامبر را روز بین‌المللی مبارزه با خشونت علیه زنان نام‌گذاری کند. با این نامگذاری خیلی جدی اعلام کرد که با تجاوز به زن، استفاده از الفاظ رکیک در رابطه با او، کتک خوردنش، ابزار جنسی تلقی شدن زن و … مبارزه می‌کند و خیلی جدی‌تر آن را عملی کرد.
آن زمان خود خواهران میرابال که به همراه همسرانشان از فعالان سیاسی دومینیکن بودند هم نمی‌دانستند قرار است ترورشان به جنبش فمنیست وصل شود و فعالیت‌شان دفاع از حقوق زنان قلمداد شود. اما شد آنچه شد. هم فمنیست‌ها قند در دلشان آب شد هم غرب بلدم بلدم گویان اعلام کرد که می‌داند حقوق زن چیست و می‌تواند از آن دفاع کند!
از آن روز به بعد همگان شاهد تحقق حقوق زنان در غرب بودند. انصافا دیگر نه به هیچ‌ زنی تجاوز شد، نه زنی کتک خورد و نه به او به عنوان ابزار جنسی نگاه کردند. اگر در کشوری هم خشونتی علیه زنان دیده می‌شد خواست خود زنان بود. زنان انگلیس و فرانسه خودشان خواستند آمار تجاوز همچنان در این کشورها بالا بماند. زنان آمریکایی هم چون تا آن زمان خیابان‌ها برایشان امن‌تر از خانه بود، به این فضا عادت کرده‌ بودند و خودشان خیابان را به خانه ترجیح می‌دادند.
نه تنها رفته رفته جایگاه اصلی زن در غرب نمایان شد، بلکه غرب به صورت گسترده هی از زنان جهان دفاع کرد. زنان افغانستان را به زور به مدرسه و دانشگاه فرستاد اما خودشان هی می‌رفتن قاطی انتحاری‌ها و کشته می‌شدند، بقیه هم می‌گفتند اصلا ما دلمان تحصیل نمی‌خواهد. مدام در جنگ‌های مختلف مثل سوریه، یمن، عراق و … دخالت کرد تا زنان کاملا دور از خشونت باشند اما زنان نخواستند فقط نام مردان به عنوان مدافعین کشورشان در تاریخ ثبت شود، به همین دلیل خودشان را زیر اسلحه‌ها و لگدهای متجاوزین انداختند.
تا اینجای تاریخ، سازمان ملل متحد تمام تلاشش را کرد تا خشونت علیه زنان متوقف شود و با آن مبارزه کرد، حالا اینکه در این میان بعضی زنان لجبازی می‌کنند و دلشان خشونت می‌خواهد، چیزی از ارزش‌های این سازمان کم نمی‌کند.