اگر روند بچه‌آوری و پیر شدن جمعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، چه اتفاقی خواهد افتاد. 

اول: کسی نیست یک لیوان آب دستمان دهد تا دندان مصنوعی خود را در آن بگذاریم. حتی کسی نیست که آب لیوان دندان مصنوعی‌مان را عوض کند. حتی‌تر دیگر کسی نیست که به اشتباه آن را سر بکشد. 

دوم: این همه داستان که در کودکی برایمان تعریف کردند و حفظش کردیم، برای دوران نوه‌داری روی دستمان می‌ماند. 

خطر: لطفا سعی نشود این مورد را روی پیرزنان و پیرمردان اطرافتان امتحان کنید، چون آنها نیز حامل این داستان‌ هستند و ممکن است واکری، دهان مصنوعی‌ای، ویلچری چیزی به سمت‌تان پرت کنند. 

سوم: دیگر نمی‌توانید دوران بازنشستگی به پارک بروید و بنشینی بر لب جوی و گذر عمر ببینی، چون دیگر جوانی نیست تا جای شما کار کند. پس دوران بازنشستگی نخواهید داشت و تا زمان دیدار جناب عزارییل باید کار کنید. 

چهارم: مواردی از جمله: عروسی، عقد، نامزدی، بله برون، پاتختی (استثنا: مگر اینکه فیلتان یاد هندوستان کند یا سر پیری و معرکه‌گیری و یا عشق پیری سر به رسوایی و اینها) ختنه سوران، گودبای پمپرز (پی‌پی پارتی)، جشن تعیین جنسیت، جشن تاتی و… انقراض خواهد یافت. 

پنجم: کسی نیست که به شما بگوید: قند نخورید برایتان ضرر دارد و شما شکلات و شیرینی‌ها را به هفت روش سامورایی در جایی مختلف مخفی کنید که عقل جن هم به آن برسد.

ششم: دیگر نمی‌توانید از این جمله‌ها استفاده کنید: از سن من گذشته، از موی سفیدم خجالت بکش، جوون‌ها هم جوون‌های قدیم، تو اون زمان رو یادت نمیاد!