۱- کلامتان را با نام و یاد خدا و قرائت آیاتی از کلام الله مجید شروع کنید. سپس دقایقی صحبت و روشنگری کنید درباره مناسبت آن روز تقویم که نگویند مسول مملکت نسبت به مناسبت ها بی تفاوت است و بلد نیست ده دقیقه درباره آن صحبت کند.

۲- اگر اتفاقی در منطقه در حال وقوع است به آن هم بپردازید. با جمله ی «امروز ما در منطقه شرایط حساسی داریم…» شروع و تا جایی که بلدید و اخبار ساعت ۱۴ گفته تفسیر کنید. اینگونه اشراف خود به مسائل بین الملل را هم به رخ کشیده اید.

۳- نصف وقتتان که به موارد بالا گذشت به کم بودن وقت اعتراض کنید. بگویید «متاسفانه مجلس محترم فرصت زیادی به بنده نداده که بتوانم به طور کامل دفاعیاتم را شرح دهم لذا در این فرصت کم مواردی را تیتروار عرض میکنم» اینگونه میتوانید یکسری کلیات بگویید و کسی هم اعتراض کرد بگویید علتش ضیق وقت بوده.

۴- در جواب به انتقادات مدام تعجب کنید و دست پیش را بگیرید. مثلا اگر کسی به اموال زیادتان اعتراض کرد بگویید «من تعجب میکنم از این برادرامان. من چه اموالی دارم؟ ایشان بیایند ثابت کنند هرگونه اموال میلیاردی که بنده داشتم مال خودشان» . یا اگر گفتند سابقه علمی ندارید بگویید «من تعجب میکنم از برادرمان. بیایید با هم مناظره کنیم ببینیم کی توان علمی ندارد؟» . اولا قرار نیست به آنها وقت بدهند که اثبات کنند. دوما دیوار حاشا همیشه بلند است.

۵- پشت رهبری پنهان شوید. اینکار همیشه جواب میدهد. یکجوری اثبات کنید که رهبری با شما موافق است. یا منصوب ایشان هستید. شاهدتان هم «آقایان» هستند که کسی نمیشناسدشان. مثلا بگویید « آقایان شاهدند در یک جلسه ای رهبری به بنده گفتند فلانی آن کارت خیلی خوب بود» یا «آقایان میدانند رهبری تعابیری درباره بنده به کار بردند که اگر لیاقتش را در خودم میدیدم و ریا نمیشد میگفتم»

۶- از ایران و ایرانی غافل نشوید. اسم تک تک استان ها را بیاورید و به مردمانش سلام دهید. یاشاسین آذربایجان فراموش نشود. منتها حواستان باشد اشتباه نگویید