راه راه: مادربزرگِ ما، هر وقت از زیارت مشهد برمیگشت و تعریف می کرد: «راحت به ضریح می رسیدم و ماچ و بوس می کردم.» چون خیلی لاغر و ضعیف بود برای جای سوال بود که چجوری توی اون شلوغی به ضریح می رسه. تا این که یه بار از مادرم سوال کردم چجوری میرسه به ضریح. مادرم گفت: «دو تا سوزن تو کیفش داره. قشنگ مثل لودر که برفا رو میزنه کنار راه رو باز می کرد می رسید به ضریح.» پیش خودم گفتم: عجب روشی، اگه یه بار رفتم مشهد این کار رو می کنم. با خانواده به مشهد رفتیم. رفتیم داخل نزدیک ضریح شدم. الان وقت اجرای تکنیک مادربزرگم بود دو تا سوزنم رو ورداشتم اولین سوزن رو زدم، سوزن در لباس اون مرد گیر کرد، برگشت دیدم از اون جارو بلندا دستشه شصتم خبردار شد این مرد خادمه من داشتم اشهدم رو میخوندم و آماده سیاه و کبود شدن بودم که با مهربانی پیشونی منو بوسید و پسرم از همینجا هم واسی زیارت کنی خدا قبول می کنه حتما نباید برسی ضریح. منم از دور زیارت کردم و دیگه ناراحت نبودم که زیارت قبلیم که نمی رسیدم به ضریح قبول نبوده.