راه راه: چندی پیش رئیس جمهور محترم یادداشتی مملو از واژه‌های انگلیسی که نشان تسلط کامل ایشان به این زبان است، در فایننشال تایمز منتشر نموده و از همراهان اروپایی خواست برای جلوگیری از مسخره‌بازی‌های امریکا، با ایران همکاری کنند.

روحانی در این یادداشت، سخنان خود را از موضع کاملا مقتدرانه آغاز کرده و در دو سه خط با همان لحن همیشگی خود یعنی تندِ دلبرانه، با اشاره به برخی از اقدامات تکراری امریکا، سعی میکند چهره واقعی این دولت را برای جهانیان برملا کند:

«امریکا مسئول تمام چاقوکشی ها، قمه کشی‌ها و تو رو در هم‌وایسی‌های منطقه است. امریکا همیشه توپ پلاستیکی دولت‌های منطقه را پاره میکند و همیشه دنبال دعوا میگردد. که ما تا بحال صد دفعه این ‌را گفته‌ایم. این کشور بمب‌های زیادی را روی سر مردم ریخته و نمی‌گذارد مردم یک ساعت بدون سر و صدا کپه مرگشان را بگذارند.
Yes yes Bogzarim…

در ادامه این یادداشت، شاهد مواضع شخصی رئیس جمهور از موضع قدرتمندانه‌تری هستیم:
«برجام محصول دو سال مذاکرات فشرده ایران و ۶ کشور از جمله ۳ کشور اروپایی است. ویلچیر ظریف را یادتان هست؟! خودکاری که وسط جلسه پرت شد چطور؟! چگونه جامعه جهانی میتواند این صحنه‌ها را فراموش کند؟! حتی دندان‌های دکتر ظریف با آن همه تکنیک نیشِ بازلوماتیکی که به کار گرفت، دچار نقص فکی شد و ریخت، اما هنوز امریکا کوتاه نیامده و دارد گردن‌کشی میکند. آخر تا کجااااااااا این تحریم‌های ظالمانه باید ادامه پیدا کند؟! (بغض)

البته لحن یادداشت روحانی در قسمت‌های پایانی نشان می‌دهد رئیس جمهور بغضش را قورت داده است‌. این فراز از یادداشت رئیس جمهور حول این محور میچرخد که برجام یک پیروزی بزرگ دیپلماتیک در عصر حاضر است و ما نشان دادیم حرف زدن بلد هستیم و کسانی که این عهدنامه را نقض میکنند احتمالا راهشان به ادارات ما نیفتاده که اینطور سریع امضا میکنند، که بعد مجبور شوند بزنند زیرش! در انتهای این یادداشت با اشاره به اینکه همکاری اروپا با ایران در زمینه خرید و -بیشتر- فروش، به جلوگیری از پاشیدگیِ صلح در منطقه کمک خواهد کرد؛ از نامبردگان خواسته شده دستی که برای کمک دراز شده را رد نکنند، به وقتش از خجالتشان در می‌آییم.