راه راه: الهی ضعیفان را امان ده، بی‌پولان را وام چهار درصد و غاصبان را کن تو لِه!
الهی مگر ما کردیم چه قصوری، که باید تحمل کنیم فشار گرونی؟
الهی همه بازنشستگان را باز بنشان و بر سر کار دوباره ننشان.
الهی چه گِلی بر سر بگیرم، که پسرهاشان قدرت نگیرند؟
الهی پسر کو ندارد نشان از پدر؟ و داماد از پدر زن؟ به قول معروف مادر را ببین دختر را بگیر.
الهی ما را تو خالقی، خیر سرمان داریم فکر بالغی، یعنی چه ژن خوب دارنگی و برازندگی؟
گیریم که ژنشان خوب، اما فکرشان که گوشت‌کوب!
اصلا ژن پدرانشان مرغوب، ولی ما نخواستیم چهره‌ی محبوب، بکن سر جاشان این‌ها را میخکوب.
الهی ما را تو پناهی، اما اگر دوباره این ژن‌ها بیایند، ته چاهیم؛
لااقل کن در ژنشان جابه‌جایی، حذفی، جهشی و…
الهی خودمان را به تو می‌سپاریم، خودت می‌دانی که کسی را نداریم، نیاید روزی که بگوییم جز تحملشان چاره نداریم.