راه راه : برخی میان زاهد و عابد و عارف فرق گذاشته اند چنانکه در السُفره الحقیره آمده: مُعرض از متاع «پَست» دنیا یعنی اعراض کننده از منزل گزیدن در خانه های کوچک را زاهد خوانند!
چنان که در کاخی خلوت نگزینند جز آنکه جکوزی و استخر فراخی در کف آن باشد تا با غور در اعماق پاک آب زلال، شوخ از تن شسته و با بدنی جلا داده شده در محضر الهه حاضر گردند. هر چند فرح ذاتی شان یارای رسیدن به استخر فرح نداشته باشد و در یم مرمر الهیه غرق نشوند و اگر به درویش گفتند کوچ بنمای، تخته پوست به دوش افکند ، وسایل در دو تریلی نهد و راهی بالای شهر شود

و آن کس را که مواظب باشد بر ظواهر عبادت از نماز و روزه و منبر، او را عابد خوانند همچنان که جهت تقرب به مقام و دور ماندن از شر جن و انس خود را در حصاری از مین ضد نفر و مین ضد پراید قرار داده تا خدشه ای از جانب پرایدسواران بر پرادوی آسمانی ۲۰۱۷ قیمت نجومی وی وارد نگردد و پسرش وی را ندا دهد که هش دار تو چقدر خوبی جیگر!

و آن کس را که فکر خود زائل کرده باشد به جامی از جرعه باده برجام مقدس! و همیشه متوقع شروق نور حق بود از جانب غرب او را عارف خوانند و مجذوب در جبروت ۵+١ نامند و آن یک واحد و یگانه را ایران دانند. چنانی که خویشتن خویش را ننگرد و متواضعانه کور و محو در آیات سندی جامع از اقدامی مشترک شود. آنچنان که “کر شود و کور شود ولی امضای کری تضمین شود”

و این احوال که بر شمردیم از زاهدان و عابدان و عارفان را نسزد که کم خردان بی عقل را سبب و دستمایه ای جهت سخریه گردد۰ چرا که عقوبت و عذابی دردناک در پی خواهد داشت. زین سبب زاهد متاع پست دنیا را طلاق داده و متاع لوکس در آغوش گرفته و عابد را سزاوار نباشد که بر منبر بالا رود جز با زیر پا نهادن بلند بالا شاسی بلندی و عارف را گمان بد نباشد در ادب و هوش کدخدا چرا که امضای کری تضمین است