راه راه: خلاصه‌ی سخنرانی دکتر خوش‌بیان، استاد دانشگاه و فوق تخصص پرش از موانع ضدلیبرالی، در ارتباط با آخرین جمعه ماه نوامبر موسوم به «جمعه‌ی سیاه»؛

اینجانب یوم الله بلک فرایدی رو به شدت تحسین میکنم. تحسین میکنم یعنی با دیدن تصاویر و فیلم‌ها اشک توی چشمام جمع شده که امان از دوری. که چرا من هم‌نفس با این ملتِ به واقع صمیمی و پرشور نیستم و موندم تو این خراب شده.
حالا خراب هم نشده و در واقع اینجاست که پای معیارها وسط کشیده میشه. خدایی تو کله‌ی شما تعریف این مفاهیم چیه که حالا من بخوام خراب رو براتون تفسیر کنم. مستمعینی که سلول‌هاشون بویی از لیبرالیسم نبرده و اصلا اکسیژن مدینه فاضله به مشامشون نرسیده.
چی میتونم بگم… (سر دکتر مدام به صورت بادبزنی تکان می‌خورد)
فقط همین بس که اگر پرشی کردم، اگر بی شباهت به اسپایدر من نبودم، اگر تصاویر شجاعانه‌ی بنده بر فرازِ پرچم امریکا به دستتون رسیده، بدونید من هر چه دارم از همون دوران طلایی تحصیلم بیرون از این مرزهای خاکی دارم.
چه جمعه‌ها که جفتک‌پرونْ کلی چاه بازکن، پیف پاف و کرم ضد سوختگى ریختم تو سبد خرید خانواده.
دیدین که اون روزا بی‌نتیجه نبود(بغض استاد) و چطور عضلات پای من رو باز کرد برای روز مبادا «و مبادا روزی نیست جز همین امروز ما!» (ولوم این جمله بالا، با لحنِ به شدت حماسی)
متاسفم که اینقدر از تمدن مدرن جا موندیم. متاسفم که این بُعد مکانی مارو دچار بُعد زمانی عجیبی کرده و درکی از روزهای پرشور حراجی نداریم. دیروزِ اونها شده امروز ما و امروز ما دیروز اونها!
این رویدادهای شگرف از دل غرب به دست ما میرسه، اونوقت شما هنوز پی صف نذری و سبد کالا و یارانه‌اید. به هر حال امیدوارم تونسته باشم فوتی بر افکار خاک گرفته، کرده باشم.

در آخر
کمی دلخورم؛
که چرا پسوند این روز، «سیاه» انتخاب شده، وگرنه لیاقت این اتفاق چه رنگی میتونه باشه جز… نه من از شما میپرسم؛
چه رنگیییی؟!
پاسخ حضار: قهوه‌ای!!