پیش از این، جامعه‌ی بشری در جهان واقعی زندگی می‌کرد و گاهی برای انجام اموراتی به فضای سایبری سر می‌زد. بشر امروزی اما در فضای مجازی زیست می‌کند. فقط گاهی درب جهان حقیقی را مثل یخچال خانه‌اش باز می‌کند، سرکی می‌کشد، یک موز برمی‌دارد و برمی‌گردد به فضای مجازی خودش.
با این تفاسیر، زندگی در فضای سایبری اگر مهم‌تر از فضای حقیقی نباشد، کم‌اهمیت‌تر نیست. کلاه‌برداری، سرقت اطلاعات، هک و موضوعاتی این‌چنینی زیر سایه‌ی پیامک‌های «گنج پیدا کردنِ گل‌محمد افغان» یا ارسال لینک‌های ناشناس با جعل عنوان «قوه‌ی قضائیه»، تنها بخشی از این خطرات هستند.
این خطرات وقتی جدی‌تر می‌شوند که وابستگی انسان به فضای سایبری را در نظر بگیریم. به بیان دیگر، انسانی که امنیت سایبری را جدی نمی‌گیرد، مثل تیم استقلال تهران است، در برابر الوصل از امارات متحده‌ی عربی.
این مسئله حتی بُعد بین‌المللی هم دارد. دولت‌ها با توجه به میزان پول و امکانات بیشتری که در دسترس دارند، در سطح دیگری از امنیت سایبری عمل می‌کنند؛ مثل این که شما در دعوای محله‌ای از پاره‌آجر استفاده می‌کنید و دولت‌ها از موشک بالستیک.
برای مثال، رژیم غاصب صهیونیستی چند سال پیش یکی از بزرگ‌ترین حملات سایبری جهان را علیه ایران ترتیب داد و باعث شد بخشی از فعالیت هسته‌ای ایران مختل شود. بعد هم گفت: «من نبودم، دستم بود» و داشت ادامه می‌داد که یک‌هو بانک‌های آمریکا و آرامکوی عربستان و چند مرکز حساس در اسرائیل هک شدند.
این حملات به قدری گسترده بود که آمریکا گفت: «دستم غلط کرده، شما کوتاه بیا.» هرچند بعد از آن هم مشکلات زیادی مانند هک پمپ‌بنزین‌های ایران رخ داد، اما پاسخ‌ها هم همواره در همان سطح داده شد.
برای مثال، در همین چند وقت پیش شاهد بودیم که بدون این که موشکی از ایران شلیک شود، اسرائیلی‌ها مثل حیوان نگهبان گله در حال دویدن به سمت پناهگاه‌هایشان بودند. منتها بعد از رسیدن به پناهگاه، فکر کردند پیش از کاخ سفید، پناهگاه‌هایشان حسینیه شده‌اند. چون داخل پناهگاه‌هایشان مداحی «خیبر خیبر یا‌صهیون» در حال پخش بود. طول کشید تا بفهمند آژیر خطر و بلندگوهای داخل پناهگاه‌هایشان توسط ایران هک شده است.
به لطف عزیزانی که با این حملات، امنیت سایبری فعلی را برای ما به ارمغان آورده‌اند، زندگی امروز ما در فضای مجازی ایمن است. با این وجود، حفظ امنیت همواره نیاز به توجه عموم مردم نیز دارد.