بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، علیرغم اینکه بیش از 30 نشریه طنز در طول یکسال، ظهور و افول کردند؛ اما نگاه طنزنویسان حرفهای و بالتبع نویسندگان کتاب طنز، به نظام جدید، به ترسی آمیخته با ناشناختگی، همراه بود و کسی نمیدانست قرار است چه سرنوشتی در انتظار طنز و طنزنویس باشد.
هرکسی این یک خطی را بخواند احتمالاً گمان کند که با یک فیلم طنز خوب با یک سوژه داغ روز مواجه است؛ اما اگر مثل من در دیدن فیلم عجله نکند و یک نگاهی به عوامل فیلم بیندازد نظرش برمیگردد!
در دوره کوتاهی بعد از تبعید رضاشاه از شهریور 1320 تا 28 مرداد 1332 طنزهایی عصبی، مهاجم، جبههگیر و به شدت سیاسی از فضای پیش آمده شکل گرفت. طنزهایی که سطح انتقاد را تا مقامات سیاسی و احزاب و سیاستگذاریها بالا کشیده بودند و البته کاریکاتورهایی که آزادانهتر تمسخر میکردند.
طنز نوشتن یک عالم و یک فرد عادی در باره مسائل مربوط به دین هم دقیقاً همین طور است. فرد عالم، داخل در جمع دوستانه مسلمانان محسوب میشود و عالم به جوانب و احکام آن است، لذا کسی برداشت نمیکند که اسلام مسخره شد؛ اما وقتی متن شخصی که نمیشناسیم درباره اسلام را میخوانیم این داخل جمع دوستان بودن او مشخص نیست.