نوزده خرداد ۱۴۰۲ که از قضا مصادف با بیست ذی‌القعده است و شاید باورمان نشود؛ اما معادل نوزده ژوئن هم، بیست‌وهفتمین نطنز تاریخ در حال برگزاری بود. در راه بودیم. به قاعدۀ چهل‌وپنج دقیقه (یا بیش) بعد از زمان شروع اعلامی رسیدیم. تالار سوره.

سالن در کمتر از ده دقیقه پر شده و وقتی سرود ملی خوانده شد تقریباً همه صندلی‌ها پر بود.
البته همیشه (احتمالا به علت رعایت حدود شرعی) تعدادی صندلی بین جمعیت خالی می‌ماند که نه خانمی می‌تواند روی آن بنشیند و نه آقایی. خیلی نگذشته بود که بالکن بالا هم پر شد.

شب طنز انقلاب اسلامی که «نطنز» نام دارد، به همت باشگاه طنز و کاریکاتور انقلاب اسلامی هر ماه در تهران و به صورت حضوری برگزار می‌شود.

از چهره‌های ناشناخته فراوانی که می‌دیدی، مشخص بود که برخلاف صحبتهایی که هرسال در این ایام می‌شنوی، ظاهرا آنقدرها هم پارتی بازی اتفاق نیفتاده. لااقل امسال کمتر بوده. همین هم صدای یکی از خانمهای شاعر را درآورده بود، می‌گفت امسال در بیت را باز کرده‌اند و هرکس بیتی فرستاده را راه داده‌اند. ناراحت بود که لابد حالا با این همه جمعیت باید برویم در حسینیه بنشینیم و حضرت آقا را از فاصله دورتری ببینیم. من اما خوشحال بودم که تعداد بیشتری هستیم.