صندلی هم بود ولی کم بود، از وسطهای برنامه که کلا دیگر نبود. به محض اینکه پا میشدی تا خواب دست و پایت بپرد، یک نفر در کمال لبخند! جایت مینشست و باید دنبال صندلی دیگری میگشتی. حداقلش اینکه از 36 زاویه مختلف توانستیم نطنز را ببینیم. امید است فردای قیامت همه صندلیها به نطنز نشینیمان در جای جای حسینیه هنر، شهادت دهند.