کتاب و به صورت کلی صنعت نشر پا به میدان می‌گذارد و در جان‌بخشی موجود در شعر خطاب به متکلم می‌گوید: «من که انقدر محتوای خوب دارم برات، بذارم برم؟»

ترانه سرا مثل کسی که پراید ترمز دیسکی دار خودش را تحویل گرفته باشد ذوق و شوق می کند

مارال: همان شخصیتی که به کارگردان کمک کرده تا به قولش عمل کند و 60 قسمت را به 360 قسمت برساند. مارال زن بدبختی است که دخترش را دزدیده و به آقای ثروتیان برای سیل بستن به سریال، فروخته اند. این زن در روستا داشت به خیرو خوشی زندگی می کرد که یکهو بعد ازدو ثانیه خندیدن، بلایای ناگهانی از زمین و آسمان سرازیر می شود. شوهر، پدر، مادر می روند ته دره، بعد هم بچه را از دستش می گیرند(بعد از چند ثانیه خنده در سریال های ایرانی موجی از بدبختی شخصیتهای سریال را درمینوردد. مخاطب هیچ وقت به این خنده ها اعتماد ندارد و همان لحظه در دلش رخت میشورند). بیشترین صحنه این سریال متعلق به همین زن است که بچه مرده اش را بغل گرفته و عاشق سینه جزغاله شده اش قبرش را میکند.

ایذه یه دریای خیلی بزرگی داره که به اقیانوس وصله، چون مال سپاهه تو ‏نقشه نشونش نمیدن! می‌گن هنوز که هنوزه ناوشکنای نیرودریایی سپاه اونجاست، امارات ‏و قطر و اینا هم پر آب پرآبن! تا حالا مگه عکس سواحلشون رو ندیدی چقدر قشنگه ‏اونجاها؟ این همه آب، اینا همش کارخودشونه، میخوان ما رو نسبت به این عزیزان دل، ‏بددل کنن!‏