راه راه: ظریفیسم (Zarifism) مکتبی سیاسی-سرکاری بود که در میانه دهه نود در ایران ظهور کرد. این جریان به زبان ساده عبارت از یافتن راه حل جمیع مشکلات -از دوران باستان تاکنون- در بحث رفع تحریم است. هرچند این نظریه توسط حسن روحانی معرفی شد ولی به دلیل شهرت عامل اصلی آن (دکتر ظریف) به ظریفیسم شهرت یافت.

در تئوری این مکتب فرض شده که اگر دکتر ظریف در قضیه اختلاف هابیل و قابیل حضور داشت با تکیه بر هنر دیپلوماسی می توانست ضمن حل اختلافات فیمابین، تحریم های قابیل علیه هابیل را هم بردارد. (به دلیل ناموسی بودن قضیه، از توضیح راه حل ایشان معذوریم.)
ظریفیسم هرچند در دهه نود رسمیت یافت اما در طول تاریخ نمودهایی از عملیاتی شدن آن به چشم می خورد که از آن جمله می توان به حماسه ترکمانچای اشاره کرد. در آن واقعه، تیم مذاکره کننده ایران جوری جلوی پاسکوییچ روس مقاومت کرد که شاه ایران به الله‌یار خان آصف‌الدوله پیغام داد: «ناموسا ولش کن. کشتیش.»

از پیروان این مکتب، سخنان حکیمانه بسیاری برای تاریخ به یادگار مانده است. از آن جمله گفته می شود که روزی کودکی سر سفره شام به پدر ظریفیست خود گفت: «بابایی آب بده» و بابایی در جواب گفت: «بچه بزار تحریم ها رو بردارن بعد این مشکلم حل میشه.» و بعد از اینکه پدر صاحاب بچه در آمده بود بابایی فوق الذکر در جواب اعتراض فامیل خانمش اینا گفت: «من کی گفتم؟ من نگفتم.»
ظریفیست ها نسبت به دلواپسان آلرژی شدیدی دارند و با دیدن آنها کهیر می زنند. راه درمان این بیماری نیز پناه بردن به کانال های خودی و جوک درست کردن برای احمدی نژاد است که می تواند موجب تسکین موقت بیمار شود. (ظریفیست ها همچنین صاحب نوزاد شیرینی به نام «برجام» شده اند که از همین جا قدم این نورسیده ناقص الخلقه را مبارک باد می گوییم.)
جریان ظریفیسم دارای زیرشاخه های گوناگونی است. از جمله آنها می توان به صالحیسم، عراقچیسم و تخت روانچیسم اشاره کرد. مخالفان این جریان نیز که با عنوان کلی «دلواپس» شناخته می شوند، القاب مختلفی از پدر معنوی ظریفیسم دریافت کرده اند که چون اینجا زن و بچه رد می شود بی خیالش می شویم.

قسمت قبلی «سلسله جلسات نقد و بررسی مکاتب نو ظهور» را در اینجا بخوانید

  ایرباسیسم