راهکارهایی برای کم کردنِ عصبانیت
تا گلبول قرمز هست، زندگی باید کرد.
۱۱:۳۷ ب٫ظ ۲۱-۱۰-۱۴۰۱
هر روز شاهد اعلام آمار [من‌درآوردی] از اقصی‌نقاط پیکر [و بیشتر مغز خالی] یک عده‌ای هستیم که نمی‌دانیم چقدر صحت دارد. اصلا خیلی‌خیلی سخت بگیریم، ما جزء چند کشور عصبانی جهان هستیم. از آن‌جایی که پیشگیری از ناهنجاری‌های اجتماعی کاری زمان‌بر است، ما چند راه اصولی را در چارچوب یک برنامه ده ساله تقدیم می‌کنیم:
۱. آموزش صبر و شکیبایی در مدارس
مدرسه به‌عنوان خانه‌ی دوم دانش‌آموز باید مأمنی برای یادگیری صبر و حوصله باشد. مثلاً شما به عنوان معلم در حال صحبت هستید، دانش‌آموزی اجازه می‌خواهد تا حرفش را بزند. با بی‌میلی اجازه می‌دهید. دانش‌آموز می‌گوید با تمام احترامی که برای شما قائلم با نظرتان مخالفم. شما نیز با تمام احترامی که برای دانش‌آموز قائلید چند تا از پروژه‌های ناتمام جکی‌چان را بر روی او پیاده می‌کنید. این لحظه، شما تا آخر عمر، صبر و شکیبایی را به او هنگام صحبت یک بزرگ‌تر می‌آموزید. فردا این دانش‌آموز که بزرگ شد هیچ‌وقت دیگر جلوی بزرگ‌تر دست به خشونت‌های این چنینی نمی‌زند، فقط روی کوچک‌ترها پیاده می‌کند.
۲. خانواده
شاید بگویید که در درجه‌ی اول باید خانواده را می‌نوشتید که باید عرض کنم، متن خودم است علاقه‌ی وافری داشتم اول مدرسه باشد! حالا شما ساعت پنج صبح بچه را از خواب بیدار می‌کنید، دست و صورتش را می‌شویید، لباس تنش می‌کنید، موهایش را آب و جارو می‌کنید و با خود می‌برید بیرون کله‌پاچه‌ای. بچه، اول فکر می‌کند می‌روید کله‌پاچه بخورید، خوشحال می‌شود. ولی چند لحظه بعد متوجه می‌شود که باید جلز‌ولز کردن سرهای گوسفندان را ببیند و متنبه شود اگر خشن باشد عین همین‌ها (دور از جان یک عده) می‌سوزد.
۳. ترویج صبر از طریق رسانه
درست است که کمی تورم و گرانی و بی‌کاری و عقب افتادن قسط و پراید و تحریم و اندکی از این مسائل وجود دارد ولی تا وقتی شقایق هست، سیب هست، گلابی هست… چرا نباید صبور بود؟
۴. مبارزه با خشونت از طریق اعمال خشونت
ببینید، متاسفانه همه انسان‌ها که ظرفیت یکسانی ندارند. یکسری انسان بی‌ظرفیت در کشور هستند که وقتی چندین سال درگیر رتبه‌بندی هستند (مدیونید اگر فکر کنید فرهنگیان را می‌گویم!) و از حداقل حقوق و مزایای خودشان محروم‌اند، یادشان می‌رود که زندگی ادامه دارد… لبخند بزن هم‌وطن و… همین دلخوشی‌های کوچولو مثل وجود اکسیژن و توانایی دم و بازدم هستند که زندگی را زیبا می‌کنند. انصافاً تا گلبول قرمز هست، زندگی نباید کرد؟ خب معلوم است. اگر همین گلبول قرمز درخون بایستد چه باید کرد؟ برای دوزار پولی که چرک کف دست است خشونت نورزید. (مرسی… اَه.)
ثبت ديدگاه