راه راه: حتماً از این مرباجات یک بار مصرف که در اندازه های قلیل و در بسته بندی نحیف تولید می شوند، دیده اید. همان هایی که نهایتاً بشوند ده گرم. و باز نهایتاً،  قیمتشان بشود پانصد تومان. اگر خوب دقت کرده باشید، هر بار که یک نفر از این محصولات استفاده می کند، بنا به نوع بسته بندی آن، نمی شود تا آخر،  از آن استفاده کرد. بنابرین نهایتاً اندکی از عسل یا مربای مورد بحث، در انتهای ظرف باقی می ماند که به هیچ وجه من الوجوه قابل خوردن نیست. مگر به روش این جانب که با انگشت سبابه دست راست مشغول لیسیدن الباقی محتویات درونی و احیاناً بیرونی ظرف مربا می شوم!
اما فرض کنید یکی از همان مربا های یک نفره را میل کرده اید و در انتها مقداری مربا در ظرف باقی مانده. اما به همان دلایلی که اشاره شد، به آن دسترسی ندارید. چکار می کنید؟ یا مثل ما با انگشت مربا را می لیسید یا اینکه ظرف را به همراه الباقی مربا به سطل زباله می اندازید. راه سومی که ندارید؟ دارید؟
باز هم فرض کنید مقدار مربایی که باقی مانده چیزی حدود یک گرم باشد(یعنی پنجاه تومان).  زحمت شد؛ اما لطفا این یکی را هم فرض بفرمایید:  فرض کنید به طور میانگین هرایرانی در سال، دو عدد از این مربا ها بخورد.  حالا بیایید حساب کنیم ببینیم سالانه چند گرم مربا و چند تومان پول می ریزیم سطل زباله؟!
اگر هر ایرانی دوبار مربا بخورد(در سال) دو گرم مربا اصراف می کند. و اگر این دو گرم را به تعداد جمعیت ایران(ما ۷۰ میلیون می گیریم) ضرب کنیم، حاصل می شود یکصد و چهل میلیون گرم مربا! و اگر این یکصد وچهل میلیون گرم را تقسیم بر ۱۰(وزن هر عدد مربا) کنیم،  تعداد مربا های مصرفی در یک سال می شود چهارده میلیون عدد. حالا این ۱۴ میلیون را ضربدر قیمت هر بسته مربای ده گرمی (۵۰۰ تومان) می کنیم تا ببینیم سالی چقدر مربا می خریم. پاسخ یک عدد ده رقمی است: ۷٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ (هفت میلیارد تومان!!) البته رقم کلی درشت است، اما باید تقسیم بر ۱۰ کنیم تا مبلغ دور ریز بدست آید که می شود: ۷۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫ ما سالی هفتصد میلیون تومان، معادل یک قیمت یک منزل مسکونی در بهترین نقطه شهر، فقط مربا می ریزیم سطل آشغال!!