شش سنت جهانی مغفول در ایران که از شدت بی‌توجهی دارند عقده‌ای می‌شوند
پدرجدِ ولنتاین
۰:۱۴ ق٫ظ ۰۲-۱۲-۱۳۹۷
راه راه: حرکت نسبتا خلاقانه‌ی مرحوم «پدرْ والنتین» در کلیسایی در حومه رم، طوری در کشور باستانی‌مان جدّی گرفته می‌شود که «بابا بیخیال»ِ نوادگان آن خدابیامرز را هم درآورده است. ما در این بسته، چند سنت جذاب دیگر به هموطنان معرفی می‌کنیم تا تفاوتی بین آداب و رسوم گذاشته نشود و هیچ‌کدام عقده‌ای نشوند:
«جشن میمون‌ها در تایلند» که یک مراسم بخوربخور برای نامبردگان است و کلی بهشان می‌چسبد. در صورت محدودیت در یافتن میمون، می‌توان از سگ، گربه، یوز و سایر جانداران بومی استفاده کرد که فرهنگ غنی پارسی نیز همزمان تقویت شود.
«گریه یک‌ماهه عروس‌ها در چین» که به‌جهت گریه شبانه‌روزی عروس خانم‌ها بخاطر «چرا مامانت اونجوری نگام کرد» یا «منظور خاله‌ت از اون تیکه‌ش، من بودم» خودش تقریبا در ایران برگزار می‌شود، یک‌کمی طولانی‌تر!
«پرکردن دندان عروس و داماد در جزایر بالی» قطعا جدّی نگرفتن این سنت در ایران، زیر سر مافیای بیمه‌های تکمیلی است. و سبب شده زوجین با دندان‌های درب و داغان به خانه بخت بروند و رویشان نشود یک آآآآآ در روی هم بگویند و بنیان‌های خانواده این‌جور متزلزل شده است. این یوسف سلامی هم معلوم نیست سرش کجا گرم است…
«سوراخ کردن زبان در هند» که البته ولش کنید! همچین آداب و رسومی باعث محدودیت‌مان در کل‌کل و زبان‌درازی می‌شود و شدنی نیست.
«شکستن مقداری کاسه بشقاب قبل از مراسم عروسی در آلمان» این کشور رفاه‌زده بدبخت اینجوری سرمایه‌اش را تلف می‌کند. ما البته خودمان همزمان با ولنتاین، «اگه خرس و خوک و شکلات یادش رفت، هرچی شکستنی دم دستته شوت کن توی صورتش آدم شه» داریم و نیازی به سنت آلمانی‌ها نداریم. همچین غرب‌زده‌ی ندیدبدید هم نیستیم.
«ال‌کولاخو در اسپانیا» اینجوری است که مردان با پرش از روی چند نوزادِ چیده‌شده در کنار هم، توانمندی‌های خود و فاق شلوارشان را به اطلاع عموم می‌رسانند. و واقعا جایش خیلی خالی است.
ثبت ديدگاه