نقل است زمانی که آن شاه خائن در حال جامه عمل پوشاندن به شعار معروف «ای شاه خائن آواره گردی…» به دست خویشتن بود و هم‌زمان چمدان‌های فرار، نه ببخشید تأکید کرده بود برای اینکه کم‌تر ناراحت شود بگوییم سفر؛ چمدان‌های محتوی جواهرات سفرش را برای چندمین‌بار دو تا یکی می‌شمرد تا به عدد محبوبش یعنی ۳۸۴ برسد -فکر بد نکنید! همه ما برای مسافرت رفتن به تعداد زیادی چمدان حاوی جواهرات و حداقل ۳۵ میلیارد دلار پول نقد احتیاج داریم- با خود گفت: «بگذار یک فال حافظ بگیرم ببینم سفری که می‌روم چقدر پر خیر و برکت است.» آنگاه از جیب جلوی چمدان شماره ۵۳ کتاب حافظ جیبی را درآورد. شاید برای شما سوال باشد چرا قطع کتاب حافظ جیبی بود؟ کمی فکر کنید به جواب آن می‌رسید. خود شما حاضر هستید با حمل کردن کتاب در ابعاد بزرگ‌تر، از چندصد میلیون جواهر با ارزش بگذرید؟ طبیعتا خیر! پس نتیجه می‌گیریم آنقدری هم که ما تصور می‌کنیم در به باد دادن سرمایه‌ احمق نبوده که هیچ، بلکه گوربه‌گور شده خیلی حواسش به جواهرات ملی بوده که خدایی نکرده حیف و میل نشود. خلاصه! کتاب حافظ را جلوی رویش قرار می‌دهد و عمیقا با درود فراوان اول به خودش و سپس به حضرت حافظ دیوان غزلیات را می‌گشاید.