در چنین روزهایی که اعضای کلروپلاست هم عمل خطیر فتوسنتز را رها می‌کنند و یک جارو و سطل دست می‌گیرند و به خانه تکانی مشغول می‌شوند، جنگ دوم تریاک در سال ۱۸۵۶ رخ داد.

قبل از ورود به جنگ دوم تریاک یک بک بزنیم و وارد سال‌های قبل‌تر شویم. اوایل قرن ۱۹ میلادی هنگ‌کنگ یک بندر تجاری بود که مبادلات اقتصادی زیادی در آن رخ می‌داد. اروپایی‌ها که آن زمان هم مثل حالا باور داشتند که «دیگی که واسه من نجوشه، سر سگ توش بجوشه» سراغ این بندر رفتند.

اروپایی‌ها برنج، ابریشم و کوزه‌های مجلسی چینی را می‌خریدند و در عوض طلا و نقره می‌دادند. آن‌ها برای اینکه دست خالی نیایند، اجناس اروپایی را برای فروش به این بندر می‌آوردند؛ ولی چینی‌ها که چغر بد بدن بودند، هیچ رقمه حاضر نشدند از اروپاییان چیزی بخرند. چون چینی‌ها برای جنس‌های آنها یک پاپاسی هم نداند، آن‌ها مجبور بودند هی طلا و نقره از هند به سرقت ببرند، ببخشید بردارند و با آ‌نها از هنگ‌کنگ جنس بخرند (لطفا ذهن‌تان را تطهیر کنید، هنوز به جنس اصلی نرسیدیم).

اما انگلیسی‌ها قالتاق‌تر از آن بودند که زیر بار پول دادن بروند، البته ادبیات پول دادن خیلی وقت‌ها پیش در این کشور منسوخ شده بود و اغلب «پول زور وَ گرفتند». پس تصمیم بر آن شد که در هند خشخاش بکارنند و به جای اجناس بنجل‌شان (با عرض معذرت از تمامی دوستداران غرب در ایران، این مطلب گفته ما نیست، چینی‌ها معتقد بودند) وارد چین کنند.

آنقدر فرآورده خشخاش را وارد چین کردند که از هر ۵ نفر چینی، چهار و هفتاد پنج صدم‌ش پا منقلی شدند. چینی‌ها که متوجه شدند به جای اینکه جوانان‌شان ادبیات چینی یاد بگیرند همه زده‌اند توی کار ادبیات منقلی، پس خون‌شان به جوش آمد و تصمیم به مقابله با این معضل خانمان سوز گرفتند. پلیس مواد و مخدر چین محموله‌های تریاک انگلیسی‌ها را گرفت. انگلیس هم که جنگ یکی از وعده‌های روزانه‌‌اش بود به هنگ‌کنگ حمله کرد. چینی‌ها پس از تحمل خسارت فراوان تسلیم شدند و شرایط انگلیس را پذیرفتند. از آن‌جهت که این کشور زیادی زبان دنیا را می‌فهمید یک قرارداد توپ، از آن‌هایی که تا سال‌ها جایش درد می‌کند با چین بست.

انگلیس که ژن سیرمونی در آن‌ها تعریف نشده بود، خواستار امتیازات بیشتری شد. این‌بار به بهانه حمله چینی‌ها به کشتی دزدان دریایی که با پرچم انگلیس تردد داشت، همراه با رفیق‌های شفیق‌ش، آمریکا و فرانسه وارد جنگ با چینی‌ها شدند. قرارداد قبلی که جایش خیلی چینی‌ها را اذیت می‌کرد، باعث شد آنها به ندای بروسلی درون خود گوش کنند و در مقابل آنها مقاومت بیشتری از خود نشان دهند؛ اما درنهایت جنگ به نفع غربی‌ها تمام شد و  چند تا کاپیتالاسیون، شانگهاچای، معاهده پکن آباد و … وارد پاچه چینی‌ها کردند.