راه راه: تایمز در گزارشی از ۶۰۰۰۰ مورد تجاوز جنسی فقط در دهه گذشته، توسط کارکنان ادارات سازمان ملل خبر داد.

ضمن عرض «نه… دیگه واقعا خسته نباشید!» به نهادهای مختلف این سازمان؛ خواهش می‌کنم بیایید از ور نویی به این پدیده نگاه کنیم.
در واقع نهادهای تحت مدیریت این سازمان، الان از مرحله‌ی تأمین غذا و آب آشامیدنی سالم در کشورهای هدف، فراتر رفته و دیگر دارند فرصت هر تجربه‌ای را در اختیار زن و بچه‌ی مردم قرار می‌دهند.

خب ظاهرا سانحه‌دیدگان دارند اشاره می‌کنند که با توجه به تمام شدن تجربیات نوی جهان و تکراری به نظر رسیدن فعالیت‌های بشردوستانه این سازمان، بهتر است در اسرع وقت جمع کنند برگردند همان‌جا که بودند.

گزارش فوق هم‌چنین می‌افزاید «۳۳۰۰ کودک‌آزار در سازمان‌های مختلف این مجموعه مشغول به کارند.»
بعد شما ببینید! در کشور ما طرف یک غلطی می‌کند، می‌رود چندسالی درگیر بلای خانمان‌سوز اعتیاد می‌شود. حالا حین مصرف مواد که هیچ، پس از ترک آن نیز تا ده سال باید گوشه‌ی جوب و خیابان امتحان پس بدهد که «آقا جان، این بار واقعا و به‌صورت کاملا رسمی سیخ و میله و منقل را گذاشته‌ام کنار» یک کار به من بدهید، کرایه خانه‌ام را دربیاورم. مردم نوع‌دوست هم اصلا انگار نه انگار.

بعد ببینید سازمان ملل توی خودش ۳۳۰۰ «کودک آزار» را با آغوش وا پذیرفته است. این‌ها این‌جوری‌اند و همه‌اش با شعار «کودک آزار مرض ندارد، بلکه بیمار است» فرصت در اختیار هر بیمار و روانپریش و خاک بر سری قرار می‌دهند.

از سوی دیگر، خیریه‌ای فرانسوی نیز اعلام کرد که فقط در یک‌سال گذشته، ۱۹ نفر از کارکنان خود را در پی مسائل خاک بر سری اخراج کرده‌است. تعریف «خیریه» در فرهنگ فرانسه با جمع‌آوری تیر و تخته برای جهیزیه و دیوار مهربانی ما خیلی فرق دارد.

البته ما منتظریم تا «معاونت زنان و خانواده» نهاد ریاست جمهوری فرانسه با انجام پژوهش‌های میدانی، قضیه را بیندازد گردن عدم پذیرش سند فاخر «بیست سی» از سوی آن کشور که در شیوع رفتارهای پرخطر خیلی تاثیر داشته است.

واِلّا چه معنی دارد توی غرب که مسائل شخصی‌ای در حد پوشش، کاملا آزاد و در واقع ول است، این‌جوری ندیدبدیدبازی دربیاورند.