در  چاشت سی‌ام فروردین ماه سال ۱۲۵۲ هجری شمسی پس از فراغت از خوبی کسالت‌بار، چشم‌ها را به سختی گشوده و از تخت خواب ملوکانه‌ برخاستیم. دمپایی ابری‌ها را پوشیده و  لنگی دور گردن انداخته و آب پرتقال برداشته و قصد دویدن بر چیزی داشتیم که موچول خان عرضه داشت قربان هنوز کشف نشده، در نتیجه از دویدن منصرف گشته و بر تخت همایونی جلوس نمودیم. به موچول خان گفتیم، تکه‌های پرتقال کف لیوان رفته، چیزی بیاور تا هم بزنیم. گفت: قربان در این بلاد چنین چیزی نیست؛ ولی شنیده‌ایم که در فرنگ، متاعی دارند، نی نام، که هم، هم می‌زند و هم می‌توان آب را هورتی بالا کشید. گفتیم: عجب! فی‌الفور جهاز سفر را مهیا نمایید که قصد عزیمت به اروپا کردیم.. انیس الدوله که در معیت‌مان بود گفت: سرورم چه بپوشم؟ گفتم: باز این شروع کرد. اینگونه شد که به همراه موچول خان و انیس الدوله پس از چند ماه به بلاد اروپایی رسیدیم و با ملکه ویکتوریا در انگلیس مذاکراتی بس مهم و سرنوشت‌ساز نمودیم.