سال‌ها پیش در چنین روزی، یعنی در ۲۰ آوریل (در بعضی از لسان‌ها آپریل) ۱۹۴۶ «جامعه ملل» در حالی که هیچی، حتی یک «بای بای» هم نمی‌گفت و با حفظ خویشتنداری منحل شد.

قضیه این‌جوری آغاز شد. پس از جنگ جهانی اول که اروپایی‌ها بر سر منافعشان درگیر شده و تو سر و کله یکدیگر می‌زدند و جهان را با کشیدن یک کبریت، البته به نظر بعضی‌ها با فندک به آتش کشیده و ۱۸ میلیون نفر را به فوت فنا و کشتن داده بودند، کشورهای جهان به این نتیجه رسیدند که یک سازمان بین‌المللی تأسیس کنند که جلوی جنگ‌هایی با این عظمت (دست‌ها را از هم باز کنید، هر موقع دردتان گرفت و گفتید آخ، همان عظمت) گرفته شود. اندیشه تأسیس چنین سازمانی از قبل وجود داشت؛ اما بر اساس پیشنهاد آمریکا (ایراد از چشم‌هایتان نیست، درست خواندید، آمریکا! والا ما هیچ، ما نگاه!) قرار شد «جامعه ملل» تشکیل شود.

سپس کشورهای پیروز جنگ با زدن یک بشکن و گفتن «وااا! عجب فکری! یعنی چجوری به ذهنش رسیده؟» موافقت خود را اعلام کردند تا بدین‌شکل زمین و غنائمی که به دست آورده بودند توسط چنین سازمانی محفوظ بماند. کشورهای مغلوب جنگ هم که اصلا جایگاهی نداشتند و درواقع کسی محل چیز (انتخاب نوع چیز بر عهده خواننده) به آنها نمی‌گذاشت که بخواهند مخالفت کنند یا نظری بدهند. خلاصه این‌طوری شد که همه با نشان دادن شست دستشان که نشانه لایک بود و نه چیز دیگری، رضایت دادند که «جامعه ملل» در سوئیس تشکیل شود و انگلیس برای اجرای این امر، مانند نخود آش پرید وسط و گفت «دیرین دیرین. بازم من اومدم!»

قضیه این‌جورکی ادامه یافت که سرانجام «جامعه ملل» یا «مجمع اتفاق ملل» در سال ۱۹۲۰ در پی کنفرانس صلح پاریس که رسماً به جنگ جهانی اول پایان داد، تأسیس شد، البته آمریکا که خودش پیشنهاد تاسیس آن را داده بود، در یک حرکت رونالدینیویی با گفتن «حالا ما بریم یه دوری بزنیم و بر می‌گردیم» عضو جامعه ملل نشد. (تعجب نکنید، آمریکاست دیگر! نه حساب دارد، نه کتاب.) پس از تاسیس جامعه ملل، جهانیان به پیاده‌سازی اهداف قید شده در میثاق‌نامه آن چشم امید بسته بودند. اهدافی از قبیل جلوگیری از وقوع جنگ، خلع سلاح و حل اختلاف‌های بین‌المللی از راه مذاکره و حکمیت که جامعه ملل در کمال ناباوری به خوبی توانست در سالیان متمادیِ فعالیتش به صورت کامل به همه آنها جامه عمل نپوشاند و کلیه‌شان را جروواجر کند. از همین روی با اتفاقات و حوادثی که پیش آمد و جنگ‌هایی که صورت گرفت و آنها حتی توان ابراز نگرانی و دعوت به خویشتنداری را هم نداشتند، ناکارآمدی و زاقارت بودنشان بر همگان محرز شد. بدین جهت تصمیم گرفتند با اعلام خداحافظی، جهانی را از حضور خودشان خوشحال کنند. 

پس قضیه این‌جورکی‌تر شد که آخرین نشست جامعه ملل در ۱۸ آوریل ۱۹۴۶ با حضور نمایندگان ۳۴ کشور در ژنو برگزار شد و طی آن با گفتن «خوش گذشت»، «پرتقال‌هاش چلوسیده بود»، «کاش تو جلسات بیشتر موز می‌دادند» و صحبت‌های درپیت دیگر با هم دو مرتبه و البته برخی سه مرتبه روبوسی (در بعضی منابع ذکر شده که بعضی از دور برای یکدیگر بوس فرستادند.) کردند و رفتند.

و این شد که مجمع، تصویب کرد که از فردای اختتامیه و گودبای پارتی این مجمع، جامعهٔ ملل دیگر وجود نخواهد داشت (ضجه و شیون حضار) و جای خود را به سازمان ملل متحد خواهد داد تا زین پس وظیفه ابراز نگرانی و دعوت به خویشتنداری بر عهده آن نهاد باشد.