در این نوشتار کوتاه، سعی داریم آداب هرچه بیشتر نزدیک شدن به فرعون و اخلاقیات بی‌بدیلش را بیان کنیم. این آداب هرچند از دل برخورد مردم زمان استکشاف شده؛ ولی در مورد انتسابش به فرعون شکی نیست، زیرا می‌توان گفت که انجام آنها در حد اعلایی نشان‌گر بانگ رسای «انا ربکم اعلی» است و همین برای فرعون صفتی کافی‌ست.

باب الاول: آداب‌الرانندگی

اولا: برای به جا آوردن صحیح و اکمل این آداب، نیاز به یک خوردوی چینی داریم. هرچه ارتفاع این خودرو بیشتر باشد رعایت آداب سهل الوصول‌تر است و ما را به درجه اعلی فرعونیت نزدیک‌تر می‌کند. برای تهیه این وسیله نیز تنها به مقداری بیشتر از هزینه یک خودروی صفر کیلومتر داخلی و مقدار خیلی زیادی کمتر از هزینه خرید یک خودرو هفت دست سند خارجی نیاز داریم. البته این آداب قابلیت اجرا شدن با همه وسایل نقلیه حتی موتورسیکلت را هم دارد؛ ولی فرعون را چه به موتور؟

دوما: صندلی خودرو را طوری تنظیم می‌کنیم که بتوان با گوشه چشم، گوشه پایین سمت چپِ شیشه راننده را دید و دستمان تا نهایت ممکن به سمت فرمان کشیده شود. این‌گونه دلیل موجهی نیز برای راه ندادن به خودروهای پشت سر خواهیم داشت: «نمی‌بینیم!»

سوما: سرعت حرکتمان را کمی بیشتر از لاک‌پشت و مقداری کمتر از حلزون تنظیم می‌کنیم. حرکت با سرعت زیاد امکان خسارت دیدن خودرو و خرج بی‌حساب روی دست ما را دارد، پس احتیاط که شرط عقل است را رعایت می‌کنیم و در عین حال به فرعون نزدیک‌تر می‌شویم.

چهارما: همیشه سعی می‌کنیم وسط خودرو را با خط‌کشی وسط خیابان تنظیم کنیم یا با نهایت ارفاق به رعیت زیردست، لاین سرعت را برای رانندگی انتخاب کنیم. این کار باعث می‌شود رعیت بی‌مقدار با خودروهای ایرانی زهوار دررفته‌شان توانایی سبقت گرفتن را از خودروی ما که دارای طراحی به‌روز و آپشن‌هایی نظیر صندوق‌پران و رادار نقطه کور و سیستم شوخی با راننده برای رفع خواب‌آلودگی است نداشته باشند.

پنجما: با یک نیش‌گاز به خودروهایی که در لاین سرعت قرار دارند می‌رسیم و فارغ از مدل خودرو، به زدن ممتد نور بالا و بوق هشدار رد شدن تانک اقدام می‌کنیم. البته باید توجه داشت که گاهی خودروی مقابل یکی از خود ماست که در آن صورت با توجه به نوع خودرویش اقدام به کرنش یا خیزش می‌کنیم و پشت سرش می‌مانیم یا با گاز و بوقی ممتد از سمت راستش سبقت می‌گیریم.

ششما: حق تقدم را در نظر نمی‌گیریم و تنها از فرمان و بوق و گاز برای رانندگی استفاده می‌کنیم. ابزارآلاتی نظیر ترمز و راهنما تنها برای حواس‌پرتی ما از سیستم مولتی‌مدیای خودرو طراحی شده‌اند و نباید توجه ما را از کار کردن با آن دور کنند. حرکت می‌کنیم. گاز می‌دهیم. رد می‌شویم. نگذاشتند رد شویم بوق می‌زنیم. باز هم نگذاشتند رد شویم یا برخورد می‌کنیم یا رد می‌شویم و به صاحب پراید سفید یخچالی که راهمان را سد کرده بود فحش می‌دهیم؛ اما اگر برخورد کردیم باید در چرخشی قهرمانانه از فرعون به یکی از عمله و اکرهه وی تبدیل شویم تا مبادا خرج طرف مقابل هم گردن ما بیفتد و مطمئن شویم با چند تقه به صورت بی‌رنگ در می‌آید؛ وگرنه طرف مقابل مقصر است و باید خسارت بدهد.

هفتما: پارک می‌کنیم. به بوق‌ها توجه نمی‌کنیم و سر در آیفون ۱۵ پرومکسمان که آنتن ندارد و اینترنتش از یک سامسونگ j7 2017 تامین می‌شود به همه ترافیکی که ایجاد کرده‌ایم توجهی نمی‌کنیم. این اتفاق حتی می‌تواند زمانی رخ دهد که می‌دانیم لااقل باید ۲ ساعت دیگر پشت در آرایشگاه منتظر همسرمان باشیم. گاهی می‌توان برای لطف کردن به رعیت بی‌مقدار، ماساژور صندلی را خاموش کنیم و از لاین چهارم به لاین سوم تغییر مکان بدهیم. فقط به این شرط که ریلزی که در حال دیدن آن هستیم رد نشود و بعدا مجبور شویم دوباره به آن برگردیم.