قضیه استفاده از شخصی است که از نظر جسمی محدودیت دارد. کر یا لال یا کور. اگر حرف نمیزند باید بچه باشد تا در پلانی کوبنده یکهو یک جمله بگوید و ملت پفک در دهانشان خیس بخورد. اگر نمیبیند در جایی که نقش اول حرکتی میزند، خیره در چشمانش نگاه کند، یعنی مثلا آره.
هرچه را از ظاهر در می‌یابید یکجا جمع و به نزدیکترین سطل آشغال منتقل کنید. اختلاف زاویه بین ظاهر و باطن در دانشگاه (بعد از ادارات دولتی) بیشترین مقدار ممکن را دارد.
