در سینما و تلویزیون ایران متاسفانه اکثر قریب به اتفاق فیلم‌ها یا اجتماعی‌هایی با تم سیاه‌نمایی بسیار بالا و یا کمدی‌هایی بدون داستان و به اصطلاح فیلمفارسی هستند
مگر کسی به‌خاطر شکست عشقی هم هک انجام می‌دهد؟ در زمان‌های قدیم، هکرها یک وجهه و دیسیپلینی در جامعه داشتند که اگر کسی یکی از آن‌ها را می‌دید باهاش سلفی می‌گرفت و در صفحه‌اش می‌گذاشت و می‌نوشت من و آقای هکر، همین الان یهویی.
هتل نسبت به چند فیلم سابق آقای اطیابی دو تا چیز کمتر دارد؛ که نبود یکی از آن‌ها مثبت و نبود دیگری منفی است. اول با دومی شروع می‌کنیم. آثار قبلی ایشان را اگر کسی می‌دید با کمی سختی می‌توانست پیامی از فیلم دربیاورد
زمانی که فسیل هر روز رکوردهای متنوع و متفاوتی را در سینمای ایران جابه‌جا می‌کرد فکر می‌کردم با اثری مشابه کارهای غالب چند سال اخیر سینمای کمدی ایران مواجهم و به تماشای آن رفتم تا با یک توپ پر از آن نقد بنویسم؛ اما پس از تماشای فیلم نتیجه کمی متفاوت بود.
