پایتخت۶ خود دچار سندروم متن بیقرار بود و از ابتدا تا انتهای سریال شاهد شخصیت‌های سرگردانی بودیم که به امید ایجاد طنز در موقعیت‌های پراکنده و بی‌ارتباط قرار می‌گرفتند و ناموفق وارد سکانس بعدی می‌شدند.

این اسم مزخرف سلبریتی را از روی ما بردارید، ما خود خود مردمیم. چطور کسی که باید آیینه مردمش باشه و بتونه دردهای مردمش رو بگه رو محروم می‌کنید؟

همین که بچه‌ها بتوانند آب دماغشان را به تنهایی بالا بکشند و بعد از خوردن دوغ، سبیل سفید بالای لبشان جا نماند یعنی در رشد شخصیت آن‌ها کم نگذاشته‌اید

قضیه استفاده از شخصی است که از نظر جسمی محدودیت دارد. کر یا لال یا کور. اگر حرف نمیزند باید بچه باشد تا در پلانی کوبنده یکهو یک جمله بگوید و ملت پفک در دهانشان خیس بخورد. اگر نمیبیند در جایی که نقش اول حرکتی میزند، خیره در چشمانش نگاه کند، یعنی مثلا آره.