بر روی صندلی‌ام نشسته‌ام و دارم تاب می‌خورم که بانو موگیرینی از در وارد می‌شوند. عطر وجودشان صحنه را پر کرد. لحظه‌ای با هم چشم در چشم شدیم، لبخندی زد و رفت. در دل به خود «ای شیطون!» می‌گویم و قند در دل آب می‌کنم.

نماینده‌ای را می‌بینم که روی یک کاغذ، چیزهایی می‌نویسد. به نظر می‌رسد یک نامه اعتراضی در رابطه با نقض برجام باشد. چند نفر از نماینده‌ها سر اینکه نزدیک‌تر به صندلی من بنشینند دعوا می‌کنند. می‌ترسم. معلوم است حسابی دلشان از تحریم‌ها پر است. مردم ایران باید به چنین نمایندگان شجاعی افتخار کنند.