توی طیاره صبحانه خورده‌ایم.» این را هم‌سفرها به خانم‌های خانه می‌گویند که یعنی صبحانه نیاورید. هم‌سفری که از همه بیشتر اصرار داشت «تو رو خدا نیارید»، در انتهای کار که با یک تکه نان، ته ماهیتابه‌ی املت را هم می‌سابد، بالاخره رضایت می‌دهد سفره را جمع کنند.

نوش داروی چینی به او قالب کرده بود و رستم هم دستش به جایی بند نبود. دوست نداشتم مثل رستم باشم. دوست داشتم سوار رخش بشوم و به جنگ شهرام تپل بروم.

بیامد جوابیه ای اینچنین
ز وبگاه "رستم یل سرزمین":

نه، من در پی کار ایرانی ام
به دنبال دلدار ایرانی ام

نباشم به پیل غریبه سوار
بمانم همینجا در این کارزار

شنیدم که در روزگار کهن
که حتما نه تو دیده‌ای و نه من
جهان پهلوان رستم نامدار
دلش را ز کف داد و شد بیقرار