راه راه: ده سال ابتدایی
تفاله در این دوره بسیار خطر ناک است. یک سری سموم با دز بالا منتشر می کند که ممکن است منتهی به مرگ شود. اصولا تفاله ها در ۱۰ سال اول تمام تلاششان را برای نابودی سایر جانداران می کنند. حتی گاهی از آن ها رفتار تهاجمی دیده می شود که باید مراقب بود. تصعید بیش از اندازه در محیط در بسته می تواند ایجاد انفجار های عظیم و خطرناک کند. بهترین راه، انتقال سریع آن ها به سطل زباله است.

از ده سال تا بیست سال.
در این مقطع تفاله ها له و قهوه ای می شوند و بوی بدشان در می آید. دیده شده از آن ها گازی ساطع می شود که به شدت خنده آور است! نوع خنده ی آن هم بسیار خاص است. یک جور هایی مثل خنده ی حاصل از اظهارات آن یارو است که می گفت این هفته می آیم تهران و رژیم را تغییر می دهم. استشمام دز پایین این گاز اشکالی ندارد و می تواند موجب سرور و شعف شود. اما نباید در استشمام آن زیاده روی کرد. چون ممکن است دل درد، روده درد یا انتشار ناگهانی گاز های خنده آور را به دنبال داشته باشد
.
از بیست سال تا سی سال.
در این مقطع تفاله کپک می زند و به رنگ سبز تغییر رنگ می دهد. باید مجددا مراقب آن ها بود چون دوباره وارد فاز سمی می شوند و نیاز به مراقبت های آزمایشگاهی دارند. تراکم بالای آن ها ممکن است حتی سطل آشغال هایی که حاوی این ماده خطرناک هستند را به آتش بکشد و به محیط زیست آسیب جدی وارد کند. مقابله با خطرات این مایع شیمیایی نیاز به شناخت کامل ساختار های بنیادین آن دارد و باید این شناخت را به سرعت به عموم مردم آموزش داد تا از خطرات احتمالی آن پیشگیری کنند.

از سی سال تا چهل سال
در این مرحله تفاله ها شروع به گندیدن می کنند و به رنگ زرد تغییر شکل می دهند. سعی می کنند به صورت گرده ای روی سایر جانداران نشسته و آن ها را آلوده کنند. البته متاسفانه دیده شده که آمریکا و عربستان سعودی جدیدا پایگاه هایی برای غنی سازی این فاز از تفاله ها را راه اندازی کرده اند که این اقدام کاملا نافی سیاست های زیست‌محیطی است و در مجامع بین الملل قابل پیگیری است. به تازگی حجم بالایی از این تفاله ها در لهستان تجمیع شده که کارشناسان به دنبال راهی برای مقابله با آن ها هستند.

از چهل سال به بعد
این بازه شروع جذب تفاله‌ها در طبیعت است و کم کم خوراک مورها و ملخ ها می شوند و چیزی جز مشتی خاک از آن ها باقی نمی ماند. خاک عالم بر سرشان با این حیات رقت انگیزی که دارند!