خانم ترانه علیدوستی مبارز کهنه کار ایرانی سرانجام بعد از ۳۸ سال مبارزه پنهانی وارد فاز علنی مبارزه شد. او که سالها در پوشش جنین، نوزاد، دانش آموز و بازیگر مشغول مبارزه با حکومت بود در حاشیه جشنواره فیلم کن صراحتا وشجاعانه اعلام کرد از صبح که از خواب بیدار می شود تا شب مشغول مبارزه با حکومت است. در این مطلب ابتدا نگاهی داریم به مهمترین سوابق مبارزاتی این زن شجاع و در ادامه برنامه روزانه مبارزاتی او را مرور خواهیم کرد.

با لگد شروع شد!

اولین مبارزه ترانه به آبان ماه سال ۶۲ بر می ­گردد. مادرش برای گرفتن چهل و هفتمین مرحله کوپن در صف ایستاده بود و تنها سه نفر تا گرفتن کوپن و رفتن زیر بار منت جمهوری اسلامی مانده بود. اما خوشبختانه ترانه که هنوز معلوم نبود اسمش ترانه خواهد بود یا کبری یا حتی تراب و تیمور با لگدی جانانه مادر را از گرفتن کوپن حکومت منصرف کرد.

وَقی به بلندای فریاد!

یک ما بیشتر از عمرش نگذشته بود که خانواده قصد حضور در راهپیمایی ۲۲ بهمن را داشتند. هرچه تقلا کرد به آنها بگوید کرامت انسانی تان را به یک ساندیس نفروشید موفق نشد. پس تا می توانست وق زد و با دلدرد نمایی تا پایان راهپیمایی خانواده را مشغول آروغ گیری کرد.

حکومت با ه دو چشم!

سال چهارم دبستان سر زنگ املا، پی هزینه دان برای مبارزه را به تن مالید و حکومت را با ه دو چشم نوشت. معلم مزدورش یک نمره از او کم کرد.

سه پنچ تا شونزده تا!

سال اول راهنمایی یک ساعت تمام در مقابل معلم ریاضی مقاومت کرد و نپذیرفت سه پنج تا ۱۵ تا می شود تا وقت کلاس و مزدور جمهوری اسلامی را تلف کند.

سیبیل فابریک!

در سال هایی که برداشتن ابرو و نخ انداختن به سیبیل قبل از ازدواج قفل بود. تمام قد در مقابل این قانون نا نوشته ایستاد و با نخ یک قرقره مشکی به جان سیبیل هایش افتاد.

اتو علیه نظام!

همزمان با جنبش اتو، چروک ترین لباس هایش را اتو کرد تا حداکثر فشار را بر نیروگاه های جمهوری اسلامی تحمیل کند.

باعث الاختلاس!

با حضور در پروژه محمد امامی و گرفتن دستمزد میلیاردی سعی کرد پول های او را تمام کند. تا او با اختلاس دوباره منابع اقتصادی جمهوری اسلامی را تضعیف کند.

صورتی خط دار!

با پوشیدن لباس صورتی خط دار در جشنواره فیلم کن ضربه مهلکی به اعتبار صنعت مد و پوشاک  ایران در مجامع بین المللی زد که سالها قابل جبران نیست. خارجی ها که نمی دانند او با فرم دوران مدرسه به کن رفته!

اما برنامه روزانه مبارزاتی خانم علی دوستی

ساعت۶ صبح: قطع کردن هشدار گوشی جهت دهن کجی به ساعت رسمی کشور و خوابیدن تا ۱۰٫

ساعت ۱۰ صبح: نَشُستن دست و صورت و نشَستَن سر میز صبحانه جهت مخالفت با توصیه های وزارت بهداشت.

ساعت ۱۰:۱۰: خوردن ترکیب پنیر با عسل برای مبارزه با عرف تحمیلی ای که شهروندان را وادار به خوردن صبحانه های کلیشه ای همچون کره مربا یا نون پنیر گردو با چای شیرین می­کند.  

ساعت ۱۱: پوشیدن مانتوی جلو باز جهت تضعیف صنعت دکمه سازی کشور.

ساعت ۱۱:۱۰: نبستن کمربند.

ساعت ۱۱:۲۰: نبستن کمربند ماشین هم!

ساعت ۱۱:۳۰: عبور از چراغ قرمز.

ساعت۱۲ تا ۱۳:۳۰: دور دور کردن در خیابان و ۳۲ بار پلی کردن « محض رضای دخترو خودشو تو گل میپلکونه» جهت پایین نشان دادن سلیقه موسیقیایی شهروندان.

ساعت ۱۴: عوض کردن کانال همزمان با شروع اخبار.

ساعت ۱۵: روشن کردن همزمان کولر و بخاری و باز گذاشتن همه شیر های آب و روشن کردن چراغ ها

۱۶: تماس یا پلیس ۱۱۰ و فوت کردن

ساعت ۱۷: خوردن ماهی با دوغ جهت دهن کجی به آموزه های طب سنتی

ساعت ۱۸: تماس با اورژانس و فوت کردن

ساعت ۲۰: بوق زدن مقابل بیمارستان

۲۱ تا ۲۳: ادامه دو دور در خیابان ها و مبارزه موسیقیایی با دو اثر فاخر «این شبی که میگم شب نیست» و «بوم بوم کنه قلبم»

ساعت ۲۴: خوردن نون خامه ای بعد از مسواک

ساعت ۱ بامداد: نخوابیدن.

ساعت۲ بامداد: همچنان نخوابیدن.

ساعت ۳ بامداد: متاسفانه خوابش برد!

تمام