۵۷ سال پیش، یعنی ۷ بهمن ۱۳۴۴، رژیم پهلوی تصمیم گرفت که خود را به قرارداد جهانی آزادی تبادل افکار سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد بپیونداند.

بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر، مردم باید در فکر کردن، گفتن و نوشتن آزاد باشند. یونسکو که خیلی فرهنگی‌طور خودش را نشان می‌داد از طریق همکاری‌های بین‌المللی هی تلاش می‌کرد به برقراری صلح بپردازد.    

یک سال بعد از نخست‌وزیری امیرعباس هویدا، حکومت پهلوی دید که دور از انسانیت است اگر یونسکو را در این امر یاری نکند. پس با پیوستن به این قرارداد، تمام مسئولین کشوری به ویژه شخص اول کشور، محمدرضا شاه پهلوی تمام تلاش‌شان را کردند تا عدالت بر پا شود، آزادی و حقوق بشر محقق شود، بی سوادی ریشه‌کن شود و کلاً خیلی چیزهای دیگر شود. علاوه بر این‌ها، هی اعلام کرد احزاب سیاسی و مطبوعات آزادند هرچه دوست دارند را بیان و به آن عمل کنند. پهلوی تمام تلاشش را کرد تا خدایی نکرده کشوری از این طرف و آن طرف نگوید در ایران استبداد بیداد می‌کند و محمدرضا عرضه برقراری صلح را ندارد. تاریخ گواه فعالیت‌های بی‌دریغ پهلوی قبل از سال ۴۴ و بعد از آن است.

پهلوی از سال‌ها قبل، در قیام ۱۵ خرداد تمام تلاشش را کرد تا تبادل آزاد افکار، که یکی از گران‌بهاترین و عزیزترین حقوق مردم است را محقق کند و تا پایان تاریخ می‌تواند به آن بنازد. به دنبال آن رهبر قیام کنندگان، امام خمینی را تبعید کرد تا خارج از کشور در فضایی گسترده‌تر آزادانه به فعالیت‌های خود بپردازد.

تا سال ۵۷ تا جایی که در توانش بود حکومت نظامی اعلام کرد تا احزاب و تشکل‌ها و تجمعات بتوانند راحت و بدون دردسر فعالیت کنند. پشت سر هم معترضان را به قتل می‌رساند و هی جا باز می‌کرد تا جا برای همه‌ی معترضین باشد.

چشم و هم چشمی و رقابت با کشورهای دیگر بر سر لوس کردن خودش برای یونسکو، آخر کار دست پهلوی داد. آنقدر تلاش کرد همه چیز خوب پیش برود و همه آزاد باشند که سرانجام در سال ۵۷ بعد از کشتن هزاران نفر، سرنگون شد.