راه راه: از پنجشنبه که پلاسکو سوخت، خصوصاً از ظهرش که ریخت، از دیدگاه خیلی ها مردم به دو دسته تقسیم شدند: آنهایی که در صحنه حضور داشتند، آنهایی که در صحنه حضور نداشتند. و آنهایی که در صحنه حضور نداشتند شروع کردند به بد و بیراه گفتن به همه آنهایی که در صحنه حضور داشتند؛ چه آنهایی که نگران بودند و سوختن سرمایه و دارایی شان را تماشا می کردند و چه آنهایی که نگران نبودند و سوختن سرمایه و دارایی دیگران را تماشا می کردند.

حرف [حساب] شان هم این بود که چرا در صحنه حضور دارید؟ بیایید این طرف […] ها (و حتی […] ها!) بگذارید نیروهای امدادی و نجاتی عملیاتشان را بکنند. و حتی کار را به جایی رساندند که رسماً فحش های بی تربیتی ای که فقط از یک نفر تا به حال شنیده شده بود می دادند (آدم باشید!). البته اینها همه از حسودی شان بود که این حرف ها را می زدند. خودشان هم اگر پایش می افتاد و دستشان می رسید، همان کاری را می کردند که «همه آنهایی که‌ نگران نبودند و سوختن سرمایه و دارایی دیگران را تماشا می کردند»، کردند!

آخر مگر آدم چند بار زندگی می کند؟ مگر چند بار پیش می آید که در قلب چنین موقعیت پرحادثه و هیجانی حضور داشت؟ اصلاً -و انصافاً- مگر پلاسکو چند بار می سوزد؟ باز اگر هفته ای یکی دو پاساژ در تهران آتش می گرفت و این حجم از نیروهای امدادی و نجاتی به همراه اصحاب رسانه در صحنه حضور می داشتند و بیست و چهار ساعته و بی وقفه از صداوسیما پخش زنده می شد، کم کم برای مردم عادی می شد و از سرشان می افتاد و از یک جایی به بعد می گفتند: «ای بابا، بی خیال! بازم باید بریم در صحنه حضور داشته باشیم؟!» اما حالا که نیست، مردم دلشان را به چه خوش کنند؟!

تازه بنده مطمئنم همین جماعتی که در صحنه حضور نداشتند، اگر می دانستند چقدر مأمور آتش نشان و اورژانش و پلیس و ارتش و… در صحنه حضور داشتند، با آن همه بی سیم و صدای آژیر و رقص نور قرمز و آبی و باندِ زرد ورود ممنوع و… (وای! بازهم بگویم؟ انصافاً چند نفرتان با خواندن همین چند خط آرزو کردید کاش در صحنه حضور داشتید؟!) حتماً با سر خودشان را می رساندند تا در صحنه حضور داشته باشند. حالا این وسط اگر هم یک مقدار روند امداد رسانی و نجات دهی با کندی مواجه شد، اشکالی ندارد؛ ثبت لحظات تکرار نشدنی در کنار تماشای سوختن سرمایه و دارایی دیگران مهم است که بحمدلله انجام شد!