راه راه:  تابستان سال ۹۷ بود که یادم نیست برای دیدن کدام فیلم به سینما رفتم اما وقتی رسیدم که سانس آن فیلم شروع شده بود و افسوس خوردم که مجبور هستم فیلم دیگری انتخاب کنم. افسوسی که بعدا تبدیل به خوشحالی شد.
فیلم سینمایی خجالت نکش به کارگردانی و نویسندگی رضا مقصودی فیلمی بود که به ناچار مجبور شدم آن را ببینم اما اکنون اگر بخواهم بهترین کمدی‌هایی که دیدم را نام ببرم قطعا این فیلم هم جزو آن‌ها خواهدبود. مقصودی که سابقه نوشتن ۹ فیلمنامه را در کارنامه داشته و پیش از این تواناییش در فیلمنامه نویسی کمدی را با فیلم‌هایی چون لیلی با من است و اخلاقتو خوب کن نشان داده بود در اولین تجربه کارگردانی هم موفق شد و توانست سیمرغ بلورین بهترین فیلم اول را از جشنواره فجر دریافت کند در حالیکه در دو بخش بهترین نقش اول زن و بهترین طراحی لباس نیز کاندید شده بود. در تاریخ جشنواره فجر کمتر فیلم کمدی توانسته تا این حد موفق ظاهر شود. مقصودی در مصاحبه‌ای دلیل ساخت این فیلمش را فاجعه بودن فیلمنامه قبلی اش یعنی من سالوادور نیستم بر روی پرده اعلام کرد در حالی که وی آن را عاشقانه نوشته بود.
تهیه کننده این فیلم نیز سید امیر پروین‌حسینی است که در تهیه کنندگی آثار طنز و کمدی ید طولانی دارد. این دو نفر پیش از این در سه اثر دیگر همکاری داشتند که از جمله آن‌ها می‌توان به زخم زیتون اشاره کرد. پروین حسینی در نشست خبری فیلم نیز اظهار کرد: که برای این فیلم به بازار خارجی نیز فکر می‌کنم؛ که شاید برای یک فیلم کمدی کمی عجیب می‌باشد.
از نقاط قوت فیلم می‌توان به نقش‌های متفاوتی که رضا مقصودی به زیبایی برای بازیگران تعریف کرده‌بود ودر نمایش آن‌ها تاثیر نداشت اشاره کرد، به طوری که شبنم مقدمی برای بازی در این فیلم در ۵ جشن سینمایی داخلی نامزد دریافت جایزه نقش اول شد و در جشن حافظ نیز جایزه‌اش را دریافت کرد.
اما نقطه قوت اصلی این فیلم داشتن داستان است. داشتن داستان برای یک فیلم سینمایی از بدیهی ترین امور است اما امروز در سینمای کمدی ایران کمتر فیلمی را می‌بینیم که دارای این مولفه باشد و بیشتر شاهد فیلم‌هایی بدون داستان هستیم که سعی می‌کنند با لودگی و شوخی‌های اروتیک و در مراتب بالاتر نشان دادن زنانی غیربومی مخاطب را بخندانند و فروش بالایی در گیشه رقم بزنند. اما خجالت نکش هیچکدام از این‌ها را ندارد و یک طنز واقعی است که هم داستان دارد هم پیام و هم خنده به لب مخاطب می‌نشاند از این رو به کارگردان فیلم می‌توان گفت که از ساخت این فیلم خجالت نکش.
البته این فیلم خالی از اشکال نیست و نقاط ضعفی نظیر وجود شخصیت‌هایی در حد و اندازه شخصیت‌های اصلی که چیزی به فیلم اضافه نمی‌کنند، وجود برخی گاف‌ها در داستان مانند روستایی با جمعیت ۲۳۰ نفر که غیبت یک نفر به مدت ۵ ماه برای هیچکس سوال نمی‌شود و کند بودن داستان نیز دارد. اما در سینمایی که کمدی‌هایش روز به روز زردتر میشوند باید قدر این فیلم و امثالهم را دانست که به راحتی در کنار خانواده می‌توان به تماشای آن نشست. در پایان امیدوارم رضا مقصودی ساخت چنین فیلم‌هایی را ادامه دهد که ما نیز مثل شخصیت اول فیلمش با خیال راحت شعار دهیم ما می‌توانیم به تماشای فیلم خوب بشینیم.