حالا که هوا از سوراخ شدن لایه ازون از فرط عصبانیت داغ کرده و به این زودی‌ها خشمش فروکش نمی‌کند، باید برای برون‌رفت از این تهدید و تبدیل آن به فرصت تمهیدات لازم را انجام دهیم شاید که کارساز افتد. به همین منظور انجام چند اقدام ضروری به نظر می‌رسد:
چای بنوشید؛ تحقیقات نشان می‌دهد در صورتی که دمای محیط حدود ۴۰ درجه باشد در حین خوردن چای، دمای بدن به ۶۳ درجه افزایش می‌یابد و مجدد دما به ۴۰ درجه نزدیک می‌شود. این کاهش نسبی دما می‌تواند در انسان امید نسبی نیز ایجاد کند. شما با افزایش تعداد این امیدهای نسبی می‌توانید بر گرمی هوا غلبه کنید و از خنکای بعد از صرف چای لذت ببرید.
رمانتیک باشید؛ با افزایش حرارت آفتاب برگ درختان سبز در لحظه خشک شده و پیش پای عابرین فرو می‌ریزند. این ریزش و  خش‌خش بعد از آن، یاد آور فصل عاشقی، یعنی پاییز است. از این فرصت استفاده کنید و با تردد از معابر عمومی به‌ جای شکایت از گرمی هوا، عاشق شده تا امر خیر چند ماه جلو افتد.
تحرک داشته باشید؛ اگر قصد تردد با مترو را دارید قبل از رسیدن به ایستگاه، ده دقیقه زیر آفتاب بدوید و سپس سوار مترو شوید. این کار باعث افزایش تعریق و در نتیجه افزایش فضای پیرامونی در داخل مترو و حتی پیدا کردن صندلی برای نشستن شما می‌شود.
مقتدر باشید؛ اگر کم کاری کردید و اختیار کنترل تلویزیون را از شما گرفته‌اند، تمام تمرکز خود را بر روی دور کند کولر بگذارید. این نقطه ژئوپلیتیک می‌تواند دست برتری شما در مذاکرات باشد و ناهار به جای خورشت کرفس، خورشت فسنجان داشته باشید و حتی می‌توانید به جای آی‌فیلم و شبکه پویا، اخبار ورزشی نگاه کنید.
باز هم چایی بنوشید؛ خوردن چای نوعی بی محلی نمودن به تهدیدات آب و هوایی است و از قدیم گفته‌اند: «بی محلی از هر جوابی بهتر است.» گرمای هوا با این کار سنگ روی یخ می‌شود و یخ هم مظهر سردی و خنکی است و در این مقوله تاثیر روانی بالایی دارد.