سال ۱۹۹۷ شورای بین‌المللی موزه تصمیم گرفت از همان کارهای یونسکویی بکند و یک روز جهانی برای موزه و میراث فرهنگی قرار دهد تا مردم هی با موزه آشنا شوند و هی موزه با مردم تعامل برقرار کند.
گسترش و همگرایی میان موزه‌های سراسر جهان به بهانه‌ ۱۸ می یا همان ۲۸ اردیبهشت تا جایی پیش رفت که ابتدا بعضی از کشورها به بعضی دیگر، بعضی از آثار فرهنگی‌شان را هدیه می‌دادند تا در موزه‌هایشان نگهداری کنند تا فرصتی باشد که مردم کشورهای مختلف با آثار و آداب کشورهای دیگر آشنا شوند. با توجه به اینکه این هدیه دادن‌ها چشم و دل بعضی از کشورها را سیر نکرد، یا مثل همان سال‌های دور زورگیری را ادامه دادند و یا راه دزدیدن آثار فرهنگی را باز و نهایتا قاچاق آنها را باب کردند.
آثار مهم و برجسته‌ فرهنگی، فرنگی شدند و بعضی‌ها ترجیح دادند که در کشور خودمان نباشند. مثلاً اولین و قدیمی ترین نسخه دست‌نویس شاهنامه در کتابخانه ملی فلورانس ایتالیا نگه‌داری می‌شود تا مردم ایتالیا متوجه چگونگی بسی رنج بردن فردوسی در این سال سی بشوند. سرستون تخت جمشید در لوور فرانسه جا خشک کرده، سرستون که سهل است، این روزها قسمت ایران باستان موزه لوور فرانسه پرسپولیس‌تر از پرسپولیس‌ ایران است تا جایی که ایرانی‌های سال‌های آینده وقتی دیگر شرایط جوی و خاطرات نویسی مردم بر روی آثار، چیزی از بناهای تاریخی باقی نگذاشت، باید برای برقراری ارتباط با آداب و رسوم و آثار فرهنگی ایران به فرانسه سفر کنند!
آثار گوناگون از عصرهای مختلف ایران با قرارداد‌های سیاسی-نظامی در موزه لندن جا خشک کرده‌اند. روسیه هم از دیگر کشورها جا نماند، قالی پازیریک که اولین فرش بافته شده جهان محسوب می‌شود و مربوط به دوره هخامنشیان است در موزه سن‌پترزبورگ آرام گرفته است.
آثار زیادی از تاریخ و تمدن ایران در کشورهای دیگر یافت می‌شود، این فقط برای این است که ما متوجه باشیم که حتی موزه‌های آنها از موزه‌های ما موزه‌تر است. بالأخره مردم جهان حق دارند با آثار ایران در کشور خودشان آشنا شوند!