«نیوکمپ» آخرین اثر منوچهر هادی است که گویی عادت کرده سالی یک کار بسازد و این کمیت باعث شده به کیفیت کارهایش لطمه وارد شود. سریال «نیوکمپ» شروعی شبیه به سریال «شاهگوش» داوود میرباقری دارد. در آن سریال هم اکبر عبدی حضوری افتخاری داشت و با مرگ او در پایان قسمت اول داستان اصلی سریال آغاز می‌شود. این سریال هم مانند سریال شاهگوش بی‌خود کشدار شده است در حالی که از ظرفیت‌های داستان هم نتوانستند به خوبی استفاده کنند. با همه این شباهت‌ها شاهگوش در کارنامه داوود میرباقری یک نقطه سیاه است؛ اما نیوکمپ برای منوچهر هادی که سریال «دل» (این سریال آنقدر مورد هجمه واقع شد که حتی خود منوچهر هادی هم در سریال بعدی‌اش یعنی «نیسان آبی» یکی از سکانس‌های آن را هجو کرد)  هم ساخته‌، یک اثر متوسط است.

سریال« نیوکمپ» مثل خیلی دیگر از فیلم‌ها و سریال‌های اخیر کشور شروعی امیدوار کننده دارد؛ اما در همین نقطه متوقف می‌شود و هیچ چیز دیگری برای ارائه به مخاطب ندارد و تکنیک‌های کارگردان از جمله حضور لیلا اوتادی در نقش خودش، حضور قهرمانان ووشوی کشور یعنی خواهران منصوریان و … نتوانسته کمک قابل توجهی به سریال کند. شاید مثبت‌ترین اتفاق سریال بعد از یک خطی‌اش این است که این سریال از معدود کارهای منوچهر هادی است که همسرش (یکتا ناصر) به عنوان بازیگر در آن حضور ندارد!

از لحاظ شخصیت‌پردازی و شوخی‌هایی که در فیلم گنجانده شده است تشابه اسمی دو شخصیت اصلی فیلم (که زن و شوهر هستند) جذاب است. پسر بچه آبادانی همسایه هم که آن‌ها از او نگهداری می‌کنند از خیلی از ستارگان سریال شیرین‌تر است. یک مورد کاملا تکراری در سریال دعواهای حامد آهنگی (که نشان داد در دنیای سینما یا حداقل این فیلم نمی‌تواند شیرینی ذاتی استندآپ‌هایش را به نمایش بگذارد.) با افرادی که به لیلا اوتادی بی‌ادبی می‌کنند، می‌باشد که همواره تکرار می‌شود و هیچ تغییری نمی‌کند و خلاقیتی به آن افزوده نمی‌شود. شخصیت ملیکا شریفی‌نیا نیز مانند اکثر فیلم‌هایش است و دیگر ظاهراً باید شخصیت دختر نچسب و لوسی که مخاطب نمی‌تواند با او ارتباط برقرار کند در سینمای ایران را به نام این بازیگر بزنیم. و در نهایت می‌رسیم به پایان فیلم که برخلاف شروع خوبش کاملاً ضعیف است. طوری که به منوچهر هادی توصیه می‌کنیم بهتر است کمی به خودت استراحت بدهی!