یکی از گردن کلفتان عرصه ی زیست و پزشکی، یعنی آقای چارلز داروین که اتفاقا همین 23 بهمن هم تولدش بود، به دلیل استفاده نکردن از این دکمه در پایان معروف ترین فرضیه اش، کلی حرف سزا و ناسزا را پشت سرش ساخت.
مردم فرانسه در اعتراضات خود با تنوع موضوعی از قبیل سخت جدا شدن روکش لواشک تفی شده، پول خرد نداشتن راننده تاکسیها، خاریدن جای کش جوراب، کوتاه بودن سیم شارژرها و چکپول دادن عابربانکها و غیره برخوردارند. حق اعتراض به ارباب رجوعهایِ دلناشتایِ مسواک نزدهیِ ادارات نیز برایشان محفوظ است.
در این نوع مضاربه که با امضای کری است، صاحب مال و عامل، خود تیم ایرانی بود. یعنی قراردادی را کری امضا میکند که باید با سرمایهی خودتان بروید سود کسب کنید و آن سود را با نسبت 99 به 1 درصدی با صاحب امضاء – یعنی همان کری - سهیم شوید.
شیر در شیربرنج نباشد، لابی در مجلس نباشد، وانتی هفت صبح جمعه در کوچه داد نزند، خاطره ی سربازی، سیلی به فرمانده نباشد، راننده تاکسی شوهر خواهرِ «از خودشون» نداشته باشد؛ اصلا جای تعجب ندارد و همه چیز سر جایش است و هیچ چیزی هم کم نیست. اما دسسسسست و جیییییغ و هورااااا را از برنامه تان نگیرید. دسسستت و جیییغ و هورااا تمام حیثیت شماست. ناموس برنامه شماست.
چرا زنان ما به عنوان یک وسیله باید تبلیغ کشک و قابلمه و روغن سرخ کردنی کنند؟ بهتر نیست شأن زنان را با جایگاه هایی چون رونمایی از لوکس ترین ماشینها بالا ببریم؟